داو آخر

 

- آن پایین چطور بود؟

- تاریک بود. تاریکِ تاریک.

- تو چه می کردی؟

- من شاعر بودم. شعر می گفتم.

- درباره ی چی؟

- گاهی در آن تاریکیِ محض تکه هایی از نور می افتاد روی در و دیوار و من چیزهایی می دیدم. من درباره ی چیزهایی که می دیدم شعر می گفتم.

- اما بیشتر شعرهای شما درباره ی زن است.

- زن ها همیشه روشن بودند. آن جا پر از زن بود.

 

عشق روی پیاده رو - هَل مِن مَحیص؟ - مصطفی مستور

داو آخر...

  - آن پايين چه كار ميكردی؟- من آواز می خواندم. من خواننده بودم. - چه می خواندی؟ - آوازهای اندوه. ما آن پايين داشتيم از غصه دق می كرديم. ما فكر كرديم تا ابد آنجا گير كرده ايم. - اندوهِ چي؟ - اندوهِ دوری. ما تنها بوديم. از تنهايی می ترسيديم. از تنهايی داو آخر...

 

وقتی کسی پاسخ ما را نداد مجبور شدیم غم‌هامان را فراموش کنیم. ما فرض کردیم کسی نیست پس دور خودمان چرخیدیم. یعنی رقصیدیم و الکی خوش شدیم. از آن بالا هیچ صدایی به ما نمی‌رسید. ما کاملا مأیوس شده بودیم.

 

عشق روی پیاده رو - هَل مِن مَحیص؟ - مصطفی مستور

داو آخر...